Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Το πρόσωπο της ανεργίας. Ο άνθρωπος της "μη ανάγκης"

Μιλούμε για τους άνεργους και δεν ξέρω πόσο έχουμε συλλάβει πως είναι το πρόσωπο της ανεργίας. Χτες ήρθε στη δουλειά ο άντρας μια παρασκευάστριας ο οποίος είναι άνεργος δυο χρόνια. Καθόταν σε μια γωνία αμίλητος με σκυφτό κεφάλι και σκυμμένους ώμους, ανάμεσα σε μας που τρέχουμε να τελειώσουμε τις δουλειές μας, εμφανώς αμήχανος, ίσως και να ντρεπ

όταν. Τα μαλλιά του μακριά και κακοχτενισμένα και αυτό μπορεί να ήταν από άποψη ή από εγκατάλειψη. Την ημέρα βλέπεις στους δρόμους νέους ανθρώπους να κάνουν τζόκινγκ ώρες που ο κόσμος κανονικά είναι στην εργασία του και δεν ξέρω, φοβάμαι ότι κάποιοι από αυτούς είναι άνεργοι απλώς αντιστέκονται ακόμα. Νομίζω ότι υπάρχουν αυτές οι δυο κατηγορίες. Φρέσκοι άνεργοι που αντιστέκονται και μακροχρόνιοι άνεργοι που έχουν παραιτηθεί και έχουν παρατήσει και τον εαυτό τους. Γιατί η ανεργεία είναι ασθένεια της ψυχής. Οδηγεί τον άνθρωπο να απαξιώνει τον εαυτό του, να ντρέπεται που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη, να αισθάνεται άρρωστος και ανίκανος. Ένας φίλος μου είπε: Έχω φτάσει στη "μηδενική ανάγκη". Από τον υπερκαταναλωτικό άνθρωπο, οδηγηθήκαμε στον άνθρωπο της "μηδενικής ανάγκης" Τίποτα από αυτά δεν είναι φυσιολογικό.
Πρωσοποκρατούμενη εορτή.

Από το σπίτι μου στη Θεσσαλονίκη έχω τη δυνατότητα να βλέπω την εξέδρα των επισήμων της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου. Η ερημιά που παρατηρώ είναι θλιβερή. Είναι σαν να πήραν τη γιορτή και να την πήγαν στο κρατητήριο. Ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις παρελάσεις, η παρέλαση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχε το στοιχείο της γιορτής. Γιόρταζε ο κόσμος και ο

ι πατεράδες κατέβαζαν τα παιδιά τους με τα σημαιάκια να δουν την παρέλαση, στους δρόμους οι άνθρωποι (που κυκλοφορούσαν ελεύθεροι) περπατούσαν γελαστοί και χαρούμενοι. Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει σήμερα, κόσμος δεν κυκλοφορεί, κόσμος δεν γιορτάζει και από πάνω μας πετάει το ελικόπτερο θαρρείς και κηνυγάει τον καταζητούμενο. Γιατί κάποιος είναι καταζητούμενος και αυτός είναι η γιορτή των απλών ανθώπων. Εύλογα ρωτάω: Έχει νόημα τέτοιου είδους εορτή, για ποιούς γίνεται, θα είναι ευχαριστημένος ο πρόεδρος της δημοκρατίας με αυτή την ατμόσφαιρα που εμένα μου θυμίζει Νότια Κορέα και παρελάσεις στην Κίνα; Γιατί δεν τις καταργούν να τελειώνουμε; Μη συνηθίσουν και τα παιδιά μας και νομίζουν ότι έτσι γιορτάζουμε τις εθνικές χαρές;