Το πρόσωπο της ανεργίας. Ο άνθρωπος της "μη ανάγκης"

Μιλούμε για τους άνεργους και δεν ξέρω πόσο έχουμε συλλάβει πως είναι το πρόσωπο της ανεργίας. Χτες ήρθε στη δουλειά ο άντρας μια παρασκευάστριας ο οποίος είναι άνεργος δυο χρόνια. Καθόταν σε μια γωνία αμίλητος με σκυφτό κεφάλι και σκυμμένους ώμους, ανάμεσα σε μας που τρέχουμε να τελειώσουμε τις δουλειές μας, εμφανώς αμήχανος, ίσως και να ντρεπ

όταν. Τα μαλλιά του μακριά και κακοχτενισμένα και αυτό μπορεί να ήταν από άποψη ή από εγκατάλειψη. Την ημέρα βλέπεις στους δρόμους νέους ανθρώπους να κάνουν τζόκινγκ ώρες που ο κόσμος κανονικά είναι στην εργασία του και δεν ξέρω, φοβάμαι ότι κάποιοι από αυτούς είναι άνεργοι απλώς αντιστέκονται ακόμα. Νομίζω ότι υπάρχουν αυτές οι δυο κατηγορίες. Φρέσκοι άνεργοι που αντιστέκονται και μακροχρόνιοι άνεργοι που έχουν παραιτηθεί και έχουν παρατήσει και τον εαυτό τους. Γιατί η ανεργεία είναι ασθένεια της ψυχής. Οδηγεί τον άνθρωπο να απαξιώνει τον εαυτό του, να ντρέπεται που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη, να αισθάνεται άρρωστος και ανίκανος. Ένας φίλος μου είπε: Έχω φτάσει στη "μηδενική ανάγκη". Από τον υπερκαταναλωτικό άνθρωπο, οδηγηθήκαμε στον άνθρωπο της "μηδενικής ανάγκης" Τίποτα από αυτά δεν είναι φυσιολογικό.